Οι μεγάλες ιδέες ανήκουν σε ανθρώπους που ονειρεύονται και τολμούν το ακατόρθωτο. Σύμφωνα με τον Όσκαρ Ουάιλντ: «Ο κόσμος χωρίζεται σε δύο τάξεις: αυτούς που πιστεύουν το απίστευτο και αυτούς που κατορθώνουν το ακατόρθωτο». Ο Γεώργιος Μπαρμπούτης  ανήκει σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων. Είναι ένας άνθρωπος που έχει μεγάλες ιδέες, πιστεύει στο απίστευτο και θεωρεί ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Όπως, «η αναβίωση του Κολοσσού της Ρόδου».  «Καλό είναι να σκέφτεται κανείς το μεγάλο.  Και να προσπαθεί να το εφαρμόσει, με έναν τρόπο που τον έχει οραματιστεί σε κάποιο άλλο μέρος. Να το εφαρμόζει στα δεδομένα της πατρίδας του. Στον τόπο τον οποίο διαβιεί…». Μας λέει ο Γεώργιος Μπαρμπούτης στο humanstories.gr.

Ο Γεώργιος Μπαρμπούτης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Όπου έζησε δέκα χρόνια και το 1966 επέστρεψε μαζί με την οικογένεια του στην Ελλάδα. «Είχα διάφορες παραστάσεις από την Αλεξάνδρεια, που είχαν σχέση με μια Ελληνική περίοδο της πόλης, η οποία ανθούσε. Πολύ καλά σχολεία, υψηλή παιδεία, αξίες, έφεση στις γλώσσες. Υπήρχε στην Αλεξάνδρεια μια πολυπολιτισμική επικρατούσα κουλτούρα, με επιρροές από διάφορες χώρες, οι οποίες συνυπήρχαν αρμονικά. Απέκτησα και νόστο για την πατρίδα. Διότι αν κάποιος γεννιέται στο εξωτερικό, έχει μια διαφορετική, μεγάλη εικόνα για τη χώρα του. Αισθάνεται διαφορετικά για την Ελλάδα. Ερχόμενοι στην Ελλάδα οικογενειακώς, διαπίστωσα ότι πολλά πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα είχαμε στο μυαλό μας. Παρά ταύτα, αν και ήταν από κάθε άποψη μια πολύ δύσκολη περίοδος, τέλειωσα το γυμνάσιο και πήγα στο οικονομικό πανεπιστήμιο».

Εν συνεχεία ο κ. Μπαρμπούτης εργαζόμενος, βρέθηκε στη Ν. Υόρκη για μεταπτυχιακές σπουδές και έμεινε εκεί για πέντε χρόνια. «Στη Ν. Υόρκη, μου ανοίχτηκε ένας άλλος κόσμος. Ξεκίνησα από την αρχή, γιατί θεωρούσα πως μέχρι τότε, είχα κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα στον τρόπο σκέψης μου. Αντιλήφθηκα τότε, ότι πάρα πολλά πράγματα που αισθανόμουν ότι δεν μπορούσαν να γίνουν, ξαφνικά έγιναν πραγματικότητα.  Η Νέα Υόρκη είχε τελείως διαφορετικές παραστάσεις. Διαφορετικές κουλτούρες. Την περίοδο εκείνη της παραμονής μου, ήρθα σε επαφή με την ομογένεια. Μου έκανε τρομερή εντύπωση, η εκτίμηση που είχαν οι ομογενείς για τη χώρα μας. Ήταν τόσο ευγενές και τόσο συναρπαστικό. Ταυτόχρονα και οι Αμερικανοί είδα ότι είχαν σε υψηλή εκτίμηση τα ελληνικά γράμματα» συμπληρώνει.

Μετά τα μεταπτυχιακά ο Γεώργιος Μπαρμπούτης, βρέθηκε στο νησί της Ρόδου, προκειμένου να εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία, εκεί γνώρισε τη σύζυγο του. Από το 1986 μέχρι και το 2016, δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στο χώρο του τουρισμού, εργαζόμενος στον Όμιλο Ξενοδοχειακών Επιχειρήσεων Β. Α. Καμπουράκη (Ξενοδοχεία Mediterranean και Rodos Palace Resort & International Convention Center) ως  Group Director of Marketing & Corpοrate Communications, ενώ σήμερα διατηρεί την ιδιότητα του  μέλους των Διοικητικών τους Συμβουλίων. «Για οικογενειακούς λόγους, ασχολήθηκα με τον τουρισμό. Εκεί άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα προβλήματα τα οποία υπήρχαν. Έβλεπα ότι η Ρόδος ήταν ένας τόπος που θα μπορούσε να προσφέρει δεκάδες πράγματα. Παρόλα αυτά, υπήρχαν παθογένειες.  Πάντοτε με προβλημάτιζε, το ποιο θα μπορούσε να είναι το μεγάλο γεγονός που θα άλλαζε τα δεδομένα. Και θα εκτόξευε τον τουρισμό, με πολλαπλούς τρόπους. Με πολιτιστικό τρόπο, με τουριστικό και με οικονομικοκοινωνικό. Η ευκαιρία ήρθε λίγο πριν το 1999, όταν ξεκίνησε η  συμμετοχή η δική μου στο εγχείρημα αναβίωσης του Κολοσσού.  Γίνονταν μια συζήτηση τότε στη Ρόδο, προκειμένου να υλοποιηθεί μία πρόταση χιλιετίας λίγο πριν το 2000, ώστε να δοθεί ως δώρο της χώρας μας προς την ανθρωπότητα. Να είναι η Πολιτιστική προσφορά της Ρόδου στην ανθρωπότητα, ως κέντρο διάδοσης ιδεών. Ίσως το ισχυρότερο θέμα που θα μπορούσε να τοποθετηθεί, ήταν η ανάδειξη των ιδεολογικών στοιχείων του Κολοσσού της Ρόδου» λέει ο κ. Μπαρμπούτης και συνεχίζει: «θα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος εκείνη την εποχή να συνδεθεί το ιδεολογικό κομμάτι του αρχαίου ελληνισμού, με κάτι το οποίο  θα αφορούσε τον εικοστό πρώτο αιώνα. Δηλαδή, να εκφράζει ιδανικά οικουμενικής αποδοχής. Θα έπρεπε να ξεφύγουμε από το κομμάτι μιας απλής κατασκευής. Την αναβίωση δηλαδή απλώς ενός αγάλματος. Έπρεπε να τοποθετήσουμε το project σε πυλώνες οι οποίοι θα είχαν πολιτιστικά και ουμανιστικά στοιχεία. Θα έπρεπε να είναι πολύ ισχυρά για να δοθεί έμφαση στο αρχαίο θαύμα. Ο Κολοσσός κατασκευάστηκε για να αποτίσει φόρο τιμής στην ειρήνη και την ελευθερία. Το σύγχρονο θαύμα, φιλοδοξεί να γίνει παγκόσμιο σύμβολο ειρήνης και φιλίας των λαών και μέσω της νοερής εκπομπής φωτός, στις ανθρώπινες ιδέες και πράξεις. Να αναδείξει τη Ρόδο ως σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Σε πόλη-φάρο, διαχέοντας μηνύματα ελπίδας και αισιοδοξίας στις προσδοκίες των επόμενων γενεών».

Ο σχεδιασμός της Πρότασης

«O τότε δήμαρχος, μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω την κύρια εισήγηση με την οποία ασχολήθηκα για δύο με τρεις περίπου μήνες, συζητώντας με πάρα πολύ κόσμο. Ήθελα να βγει μια εισήγηση που θα γινόταν ομοφώνως αποδεκτή από το δημοτικό συμβούλιο. Είχε δουλευτεί πολύ. Τόσο από εμένα, όσο κι από κάποια άλλα άτομα του συμβουλίου που συνεργαζόμασταν. Θα έπρεπε όμως εκείνη την εποχή, αλλά ακόμη και σήμερα, να υπερκεράσουμε το γεγονός ότι πολλοί μιλούσανε για μια απλώς ανακατασκευή. Ανακατασκευή ενός αγάλματος, για το οποίο είμαι κατηγορηματικά αντίθετος. Εμείς μιλάμε για ένα πιο σύγχρονο project. Που θα προκύψει μέσα από έναν Ανοιχτό Παγκόσμιο διαγωνισμό».

Ο ανοιχτός παγκόσμιος διαγωνισμός, σύμφωνα με τον σχεδιασμό του κ. Μπαρμπούτη, θα προκριθεί από μία διεθνή επιτροπή, που θα συγκροτηθεί από εξέχουσες προσωπικότητες προερχόμενες από τους χώρους της πολιτικής, του πολιτισμού, των γραμμάτων, των τεχνών, των επιστημών και της τεχνολογίας και θα τεθεί υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας για την εξασφάλιση του διεθνούς κύρους και της απολύτου διαφάνειας των διαδικασιών. Το σύγχρονο έργο της αναβίωσης του Κολοσσού θα στηρίζεται πάνω σε τρεις πυλώνες: θα αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο. Πολιτιστικό έργο, με Μουσεία, συνεδριακά κέντρα και άλλους πολιτιστικούς χώρους όπου θα επιτελούνται πολιτιστικές δραστηριότητες με έμφαση το ιδεολογικό στίγμα που πρέπει να εκπέμπει. Την ειρήνη, την συναδελφοσύνη των λαών και τη φιλία. Τα οικουμενικά δηλαδή ιδεώδη τα οποία υποστηρίζει το έργο. Και ο τελευταίος πυλώνας είναι αυτός της πολιτιστικής διπλωματίας. Ώστε να γίνει η Ρόδος, έδρα ειρήνης και φιλίας των λαών. Φάρος ελπίδας και αισιοδοξίας.

«Σε μακροπρόθεσμο χρόνο, αν υποθέσουμε πως μέσα από αυτό το έργο θα εδραιωθεί η πεποίθηση ότι η Ρόδος είναι ένας χώρος διεξαγωγής ειρηνευτικών διαδικασιών, τότε θα μπορούσε στο εγγύς μέλλον να διεξάγονται στη Ρόδο συνέδρια που έχουν να κάνουν με θέματα ειρήνης για τη Μεσόγειο. Αλλά αυτό, καταξιώνεται μέσα από πολλές διαδικασίες. Σημειολογικά, θα μπορούσε να ξεκινήσει το έργο και στην πορεία να υλοποιηθούν σιγά σιγά και οι τρεις Πυλώνες. Ξεκινώντας από αυτόν του Τουριστικού Αξιοθέατου, όχι όμως με την έννοια απλώς ενός αγάλματος. Αλλά με την έννοια ενός πολιτιστικού επιτεύγματος. Γι αυτό και μιλάω για παγκόσμιο διαγωνισμό. Με σκοπό η Ρόδος, να γίνει Έδρα ειρήνης σε μακροχρόνια  βάση».

Πώς όμως μπορεί να υλοποιηθεί ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα για τα δεδομένα της Ελλάδας; Για τη συλλογή οικονομικών πόρων προτείνεται το έργο να αυτοχρηματοδοτηθεί μέσω της κινητοποιήσεως προσωπικοτήτων και της διενέργειας μιας Διεθνούς Εκστρατείας Εξεύρεσης Πόρων, που θα συγκεντρώσει χρήματα από πηγές όπως χορηγίες από μείζονα Ιδρύματα της Ελλάδος και του εξωτερικού, επιδοτήσεις από επίσημους φορείς και Διεθνείς Οργανισμούς, την UNESCO, την Ευρωπαϊκή Ένωση, Περιφερειακών και δημαρχιακών αρχών. Ενώ προβλέπεται η αξιοποίηση δωρεών από εύπορους Έλληνες, ομογενείς της διασποράς, αλλά και φιλέλληνες πολίτες απανταχού της γης που θα επιθυμούσαν να συνδράμουν στην υλοποίηση της ιδέας.

Σε ποιο στάδιο βρίσκεται σήμερα το Colossus project ; Δυστυχώς μέχρι σήμερα το project Αναβίωσης του Κολοσσού της Ρόδου δεν έχει προχωρήσει. Έχει μελετηθεί αρκετά μεθοδικά αλλά συναντάει πολλά εμπόδια στην πραγμάτωση του.  «Κάθε φορά ξεκινάω από την αρχή» λέει ο κύριος Μπαρμπούτης και συνεχίζει:  «Διότι οι κυβερνήσεις αλλάζουν, υπάρχουν πολλές πολιτικές αντιπαραθέσεις. Δεν πρέπει να εισχωρεί η πολιτική μέσα στο έργο. Είναι ένα έργο εθνικό. Και το οφείλουμε στην οικουμένη. Σε όλο τον κόσμο. Προβάλει τον ελληνικό πολιτισμό και αποδίδεται, στην ανθρωπότητα. Δε μιλώ πολιτικά. Αν υποθέσουμε ότι αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση μαζί με τα αυτοδιοικητικά σχήματα λειτουργούν προς την ίδια κατεύθυνση, θεωρώ ότι είναι ένας δόκιμος χρόνος να απελευθερωθούν κάποιες αντιπαραθέσεις. Το έργο έχει τεθεί σε διάφορες χρονικές στιγμές και πάντοτε υπήρχε μια αντιπολίτευση. Έτσι όμως, χάνουμε το μεγάλο και μπαίνουμε στο μικρό».

Ο κ. Μπαρμπούτης δεν το βάζει κάτω. Προσπαθεί να ξαναδώσει μία νέα οντότητα σε αυτό το δύσκολο άλλα όχι ακατόρθωτο εγχείρημα. Έτσι ώστε να βγει πάλι στην επιφάνεια. Ελπίζοντας ότι κάτω από μια διαφορετική-καινούρια αντίληψη, κάποια πράγματα θα αλλάξουν.

Ως Έλληνες, ξεχνάμε ότι κουβαλάμε ένα μεγάλο βάρος. Αυτό του Πολιτισμού. Το θυμόμαστε μόνο όταν θέλουμε να αποδείξουμε την ευγενή μας καταγωγή. Για την οποία είμαστε περήφανοι, αλλά αδυνατούμε να γίνουμε συνεχιστές της. Ζούμε «επιφανειακά», εκτιμώντας το παρελθόν. Θαυμάζοντας την ιστορία μας, χωρίς όμως καμία συνέχεια. Αν όχι τώρα, τότε πότε θα ήταν η πιο κατάλληλη περίοδος αναγέννησης μας; Η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Τα γεγονότα  που συντρέχουν στη γειτονιά μας μπορούν να κάνουν την Ελλάδα – Ρόδο, όχι θεατή, αλλά καθοδηγητή ιστορικών αλλαγών. Ας αποδείξουμε λοιπόν στον πλανήτη ότι δικαίως  απαιτούμε τη θέση που μας αξίζει στο χώρο της ιστορίας.

«Το project «Αναβίωσης του Κολοσσού», ήταν γραμμένο για το 2000, απλώς σήμερα λόγω της κατάστασης που υπάρχει στη Μεσόγειο εμπλουτίζεται. Αποκτά νέα διάσταση με το μεταναστευτικό που το κάνει ακόμα πιο ισχυρό…». Τελειώνει ο κ. Μπαρμπούτης.

Πηγή: https://www.humanstories.gr/o-epimonos-alexandrinos-kai-o-kolossos-tis-rodoy/